روز عرفه روز نیایش
روز عرفه، نجوای یارب یارب عاشقان در صحرای عرفات طنینانداز میشود.
دلهای عاشق و جانهای سرمست از عشق الهی با معشوق خویش راز و نیاز
میکنند.
حاجیان با خلوص فراوان رسم بندگی را به جای میآورند و با معبود خویش به نجوا مینشینند.آنچه بدیهی است، پس از هبوط آدم، جبرییل وقوف در عرفات را به یاد او
میدهد و آداب به جا آوردن مناسک حج را و ابراهیم خلیلالرحمان را در
اعتلای خط توحیدی، وقوف در عرفات آموخت و همه انبیای مرسل و عظام در ترویج
این خط تلاش کردند تا به صورت مظهر در زمان حضرت ختمی مرتبت (ص) تجلی پیدا
کرد. فلسفهاش را کسی نمیداند، اما امر اعلامی است؛ یعنی باید اجرا شود.
از
ظهر شرعی روز عرفه (نهم ذی الحجه) تا مغرب شرعی و دیگر هیچ، تو باید در
بیابان بنشینی در این گرمای طاقت فرسا و چون خدا گفته، رعایت کنی ماندن در
موقف را.
اما عرفات اولین کلاس توحید است. سرزمین معرفت، میقات نیایش با الله و کسب معرفت.
همه در عرفات وقوف کردهاند، اما وقوف در عرفات شناخت «حجت الله» است؛ داخل شدن در حصار لااله الله الاالله و بعد ایمان.
عرفات را بیابان عرفی محشر میگویند. ابتدای ورود در دروازهٔ با خدا بودن و بی او نیندیشیدن.
عرفات
سرزمین اتمام حجت است اگر اینجا آگاهی یافتی. اگر نه، نعوذ بالله، عرفات
سرزمین خشک و کویری است؛ و احاطهٔ کوه جبل الرحمه است و اسماء بکر و
زیبا در آن جلوه کردهاند.
عید رهایى از تعلقات است. رهایى از هر آنچه غیرخدایى است
در این روز، اسماعیل وجود را، یعنى هر آنچه بدان دلبستگى دنیوى پیدا کردیم
قربانى کنیم تا سبکبال شویم.
عیدتان مبارک