شهادت مولی الموحدین آقا امیرالمومنین علی (ع) بر عموم مسلمانان جهان تسلیت باد

مولود کعبه، به مسجد قدم برمی‏دارد..
کوچه ‏های آشنای کوفه، اشک می‏ریزند. شب‏های کوفه،خانه به خانه از آفتاب حضور او نورانی می‏شد؛ وقتی انبان سخاوت بر دوش، دستان نیاز را سیراب می‏کرد. مرد می‏ آید؛ تنها و استوار، خود، تنها سایه ‏سار وسعت خویش است.
او نیامده بود که بماند چرا که پرنده ‏ترینِ نسل آدم بود. چگونه می‏توانست در اسارت خاک بماند؟
زهرآلوده ‏ترین شمشیر، به دستان شقی‏ ترین انسان، انتظار او را می‏ کشید، انتظار حیدر خیبرشکن را. شمشیر فرود آمد،پیشانی دریا را شکافت،محراب درخون شناور شد؛ ضربت شمشیر را مرهم زخم‏ هایش می‏ دانست؛ اگرچه هیچ‏کس نتواند بفهمد معنای لبخند مولا را در خضاب خون سرش و سرودن «فزت برب الکعبه» را.

نخلستان و چاه است و علی / کوفه در خواب گناه است و علی

باز امشب عشق تنها می شود / زخم ، سهم فرق مولا می شود

کوفیان امشب « ولی » را می کشند / فاتح خیبر « علی » را می کشند

آفتاب عشق گلگون می شود / سینه ی سجاده پرخون می شود

پشت نخل آرزو ، خم می شود / داغ حسرت سهم ، آدم می شود

 

می شود امت یتیم و بی امام / عشق ، ناکام و عدالت ، ناتمام

 

جاده می ماند غریب و بی سوار / ذوالفقار عدل می گیرد غبار

 

زادگاه و قبله ی اصحاب باد / پنج فصل عدل را دادی به باد

 

خوب می دانم علی سهمت نبود / درک آن خورشید در فهمت نبود

چاه کو ، تا بشنود درد مرا / ماه کو ، آن شاهد درد آشنا

 

چاه کو ، تا بشنود درد مرا / ماه کو ، آن شاهد درد آشنا

 

شیعیان ، من داغدار حیدرم / داغدار آن بهار پرپرم

 

بی علی ، ماییم و اندوهی مدام / روبروی ماست راهی ناتمام

 

بی علی ، دنیا ندارد اعتبار / وای بر ما ، وای بر این روزگار